Na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat nastąpił gwałtowny rozwój produkcji drobiarskiej, a zwłaszcza hodowli kur. Osiągnięto wysoki sto­pień nieśności kur oraz duże i szybkie przyrosty mięsa w intensywnym odchowie młodych kurcząt rzeźnych, tzw. brojlerów. Jaja i mięso drobiu są bardzo wartościowymi produktami spożyw­czymi, toteż zapotrzebowanie na nie stale wzrasta. Wystarczy przytoczyć cyfry charakteryzujące wysokie spożycie mięsa drobiowego. Wzrost produkcji drobiarskiej wiąże się przede wszystkim ze stosun­kowo łatwym i szybkim procesem produkcyjnym. Wymienić tu należy niższe koszty produkcji w porównaniu z produkcją mięsa wołowego czy wieprzowego, krótszy okres odchowu, zdolność stałej reprodukcji (sztucz­ny wylęg). Produkcja drobiarska prowadzona jest dwoma sposobami, jako chów gospodarski i jako chów przemysłowy. Chów gospodarski polega na utrzymywaniu stosunkowo nie­licznego stada wyłącznie lub w bardzo poważnym stopniu z pasz odpad­kowych, zbieranych przez drób na podwórzu gospodarczym. Jest to w za­sadzie produkcja przeznaczona na własne potrzeby gospodarstwa, prowa­dzona obok głównego kierunku produkcyjnego, np. hodowla bydła lub trzody chlewnej. Do chowu gospodarskiego zaliczyć należy również stada większe (kilkaset niosek), utrzymywane-w budynkach przeznaczonych do tego celu, gdzie żywienie oparte jest z określoną recepturą. Chów gospo­darski drobiu jest chowem wybiegowym. Chów przemysłowy drobiu jest chowem zorganizowanym pod względem genetycznym, warunków środowiskowych i żywieniowym. Polega on na utrzymaniu dużych stad (kilkaset tysięcy sztuk) zupełnie odizolowanych od wybiegu, z wyjątkiem hodowli zarodowej. Budynki w tym systemie chowu, są specjalnie wyposażone. Z jednej strony kurom należy zapewnić odpowiednie warunki środowiskowe (oświetlenie, wen­tylacja, klimatyzacja), z drugiej zaś — zadawanie pasz, wody, usuwanie odchodów, zbieranie jaj — musi być zmechanizowane lub też automa­tyczne.