Kanalizacja dzieli się w zależności od sposobu odpro­wadzania ścieków i wody deszczowej na ogólno­spławną (stosowaną w domkach jednorodzinnych) -wszystkie wody z budynku odprowadzane są wspólnymi rurami i rozdzielczą - dla każdego rodzaju ścieków jest osobny odpływ i wstępnie się je oczyszcza przed wprowadzeniem do wspólnego rurociągu. W zależności od funkcji spełnianych przez poszcze­gólne odcinki rur kanalizację wewnętrzną dzieli się na: poziomy (przewody odpływowe), piony (przewody spustowe), podejścia i rury wywiewne. Poziomy instaluje się w miarę możności pod najniższą kondygnacją, rury żeliwne minimum 30 cm pod podło­gą, kamionkowe, betonowe i inne - 50 cm, w takiej odległości od ścian nośnych, aby nie była zagrożona stabilność budynku. Poziomów nie należy projektować pod pomieszczeniami mieszkalnymi. Jeżeli kanalizacja zewnętrzna lub wlot do domowej oczyszczalni ścieków czy szamba znajduje się powyżej poziomu podłogi piw­nicy, to wtedy przewody odpływowe z wyższych kon­dygnacji projektuje się jako wiszące pod stropem lub na ścianach. Ścieki zebrane w zbiorniku pod podłogą piwnicy muszą być przepompowywane ręczną pompą. Chodzi tu o czyste ścieki w małej ilości (woda wypusz­czana z systemu ogrzewczego, z jednej umywalki). Ścieki z domowych przyborów, łazienek i WC nie są przepompowywane. Największy dozwolony spadek przewodów odpływo­wych żeliwnych o średnicy 150 mm wynosi 40%, o średnicy 200 mm - 25%, przewodów kamionkowych i azbestocementowych - odpowiednio 15 i 10%, a naj­mniejszy dla przewodu o średnicy 100 mm - 2,5%, o średnicy 150 mm - 1,5%, a średnicy 200 mm - 1,0%. Minimalny wymiar przewodu w ziemi wynosi 100 mm. Rury w ziemi wykonane są z kamionki, żeliwa, betonu i azbestocementu. Piony kanalizacyjne mogą być wykonane z rur żeliw­nych. Ostatnio stosuje się rury z tworzyw sztucznych, np. PCW. Podstawy pionów kanalizacyjnych powinny być umie­szczone na twardym podłożu. Pion przytwierdza się hakami pod kielichami, co najmniej raz na każdej kon­dygnacji. Jego odchylenie od pionu może wynosić 0,1%. W pomieszczeniach o mniejszym znaczeniu pion kanalizacyjny prowadzony jest swobodnie przy ścia­nie. Nie należy projektować pionów w pomieszcze­niach mieszkalnych. Piony powinny mieć średnicę 100 mm przy miskach ustępowych, dla pozostałej armatury wystarczy śre­dnica 50 mm (dla pojedynczych przyborów). Podejścia do przyborów sanitarnych instalowane są przy ścianie lub w bruzdach, czasem pod stropem kanalizowanej kondygnacji. W wyjątkowych przypad­kach, np. w łazience, umieszczane są w konstrukcji podłogi. Podejścia wykonuje się z rur winidurowych lub z PCW o spadku minimum 3% (rury o średnicy 50 mm) i 2,5% (rury o średnicy 100 mm). Do umywalek i bidetów wystarczy średnica podejścia 40 mm, do zle­wów i wanien - 50 mm i do mis klozetowych - 100 mm. Woda deszczowa z dachów, tarasów i balkonów o po­wierzchni ponad 5 m2 musi mieć osobne odprowadze­nie zewnętrzne lub wewnętrzne. Do odwadniania po­wierzchni do 200 m2 wystarczy rura spustowa o śred­nicy 150 mm. Rury spustowe zewnętrzne projektuje się, w miarę możliwości, na słonecznej stronie ele­wacji. Są one przeważnie z blachy cynkowej lub stalo­wej ocynkowanej. W miejscach, gdzie jest największa możliwość zatka­nia, i przy wylocie głównego odpływu umieszcza się w pionach rewizje (czyszczaki). Umieszcza się je rów­nież w zakopanych poziomach pod podłogą w piwnicy. Muszą być one jednak łatwo dostępne. W tym celu buduje się studzienki rewizyjne o minimalnej średnicy 80 cm. Takie same wymiary musi mieć również pokry­wa studzienki.