W nowoczesnym domku jednorodzinnym kominek jest niezastąpionym uzupełnieniem, podkreślającym spe­cyfikę mieszkania i upodobania jego użytkowników. W krajach o ostrzejszym klimacie kominek niezależnie od funkcji ogrzewczej pełnił jeszcze inną - wokół niego gromadziła się cała rodzina, zwłaszcza w długie, zimo­we wieczory. Kiedy mówi się dziś o „cieple domowego ogniska", ma się przede wszystkim na myśli więzy łą­czące członków rodziny. Kominek, w nowoczesnym rozumieniu, ma pełnić funkcję psychologiczną i z tego właśnie wypływa potrzeba jego umieszczenia i właści­wego zaprojektowania. Z reguły kominek umieszcza się w pokoju dziennym, hallu lub jako element dzielący jadalnię od pokoju dziennego lub hall od pokoju. Kominek można umieścić w różnych miejscach: 1. Na jednej ze ścian w pokoju dziennym, z miejscami do siedzenia wokoło. Umożliwia to właściwe rozmieszczenie mebli, przy czym kominek staje się elementem wystroju wnętrza. W rogu pokoju - co nie jest wskazane, ponieważ kąt promieniowania ciepła świadomie ograniczamy do 90°. Na wolnej przestrzeni, jako dostępny ze wszystkich stron. Lecz choć wygląda to efektownie, to jedno­cześnie ogranicza wykonywanie innych czynności w pokoju dziennym. Przy tak rozwiązanym kominku doskonale wyglądają takie materiały, jak: blacha mie­dziana lub stalowa, zastosowana na okap kominka. Jako podwójny kominek - wewnątrz i na zewnątrz pomieszczenia, tzn. z dwustronnym ogrzewaniem, np. z tarasu i pokoju dziennego (hallu). Może być on zbu­dowany w taki sposób, że paleniska przylegają do sie­bie tylnymi ściankami lub nie, ale za to występuje je­den wspólny komin. Kształt i konstrukcja kominka uzależniona jest od jego usytuowania: kominek czołowo wpuszczony w przewód dymowy nadaje się do stosowania przy zewnętrznych ścianach pomieszczenia. Może być otwarty na jedną, dwie lub trzy strony, zależnie od tego, co ma ogrzewać, kominek bokiem wpuszczony w przewód dymowy jest dobrym elementem w kompozycji ściany i umożli­wia wykorzystanie swojej powierzchni do składania drewna, postawienia telewizora, akwarium czy półek, kominek górną częścią wpuszczony do przewodu dymowego, zakończony pochłaniaczem spalin ze spe­cjalną końcówką, w której powstaje wir. Zapobiega to przenikaniu dymu do pomieszczenia. Kanał odpowie­trzający i pochłaniacz wykonywane są zwykle z blachy miedzianej lub stalowej, z żaroodpornym wykończe­niem wewnątrz. Kominek może być otwarty na dwie przeciwległe strony lub na wszystkie cztery. Oprócz paleniska, jego wlotu do przewodu dymowego, rusztu z popielnikiem i regulatora dymu - kominek powinien mieć jeszcze miejsce potrzebne do ułożenia drewna, miejsce na sprzęt kominkowy oraz wnękę na ułożenie innych rzeczy. Bardzo ważne jest stosowanie właściwych materia­łów, jak: nieociosany kamień, surowy żaroodporny mur, beton, żelazo, blacha miedziana, stara okładzina ceramiczna, drewniane elementy uzupełniające, na­wiązujące do wyglądu całego pomieszczenia, w któ­rym znajduje się kominek. Wydajność cieplna kominków jest na ogół bardzo mała. Aby więc ją zwiększyć (tylko nieznaczna część ciepła ogrzewa pomieszczenie), stosuje się zmniej­szenie głębokości i wlotu do kanału dymowego oraz dopasowuje się tak jego konstrukcję, aby powstały warunki pozwalające na wypromieniowanie do po­mieszczenia większej ilości ciepła. Wpadaniu dymu do pomieszczenia można zapobiec umieszczając klapę dymową i spód kanału odpowietrzającego (uformowa­nych według zasad aerodynamicznych) tak, aby przy nieprawidłowym ruchu dymu w kominie wytworzył się wir, który zawróci dym z powrotem. Ściany komina muszą być gładkie, bez występów, z cegieł żaroodpor­nych pokrytych tynkiem ogniotrwałym. Podobnie ma się sprawa z okapem nad kominkiem, który zapobiega rozpraszaniu ognia. Aby kominek dobrze spełniał swój cel, przy projekto­waniu trzeba przestrzegać głównych zasad, tzn. dobo­ru wymiarów poszczególnych jego części, wyboru odpowiedniego miejsca w mieszkaniu i innych. Często w tych sprawach należy poradzić się fachowca.