Powinien być usytuowany w spokojniejszej części mieszkania, w pobliżu urządzeń sanitarnych i mieć osobne wejście z części komunikacyjnej przez drzwi pełne, jednoskrzydłowe, otwierane do wewnątrz poko­ju. Jeżeli znajduje się na piętrze, może mieć balkon (lepiej loggię), a jeżeli na parterze - wyjście na taras. Pokój rodziców powinien mieć powierzchnię 12-16 m2. Może mieć kształt prostokąta (optymalny stosunek długości ścian 2:3) lub inny, jeżeli ma się w nim znajdować także garderoba czy pracownia (nie od­dzielona ścianką działową). Jeżeli pokój ten ma mieć jeszcze inne funkcje, może być podzielony meblo-ściankami. Kształt, wielkość, rozmieszczenie okien, drzwi i insta­lacji ogrzewczej musi umożliwiać racjonalne umeblo­wanie sypialni, w której musi znaleźć się miejsce na podwójne łóżko i (przejściowo) na dziecinne łóżeczko. Pokój rodziców przeznaczony jest tylko dla dwóch dorosłych, osób. Przez ten pokój nie może być przejścia do żadnego innego pokoju. Wyjątek może stanowić mała pracownia (do pracy obojga lub jedne­go z rodziców), łazienka, WC, natrysk (z zaznacze­niem, że w domu są jeszcze inne sanitariaty do użytku pozostałych członków rodziny) i garderoba. Rodzice mogą mieć jeden pokój - wtedy jedna ściana może mieć minimum 260 cm (lepiej jednak 300-360 cm - w zależności od wyposażenia) lub dwa. Wtedy pokoje połączone są ze sobą drzwiami (wymiary poko­jów - po 8-12 m2). Między nimi może być np. wspólna łazienka lub garderoba. Do obydwu pokoi muszą być osobne wejścia z korytarza. Okna sypialni powinny stanowić 1/6-1/7 powierzchni pokoju. Sypialnia nie powinna być usytuowana od strony zachodniej, aby nie świeciło tam popołudniowe słońce. Jeżeli chodzi o wykończenie ścian takiego pokoju, to obowiązują podobne zasady jak dla hallu, jadalni, czy pokoju dziennego. Ze względu na intymny charakter tego pomieszczenia poleca się umiarkowanie w sposobie wykończenia - najlepsze jest użycie tapet w połączeniu z malowaniem. Kolorystyka pokoju powinna byc utrzymana w ciepłej tonacji, ponieważ przebywa się tam przeważnie w czasie, gdy słońce już nie świeci. Podłogę najlepiej pokryc wykładziną dywanową. Oprócz mebli do spania ustawionych w różny sposób (obok siebie, w kształcie litery ,,L", jedno za drugim, oddzielnie) w pokoju rodziców ustawia się szafki na pościel (jeżeli się ją chowa), stół do pracy, toaletkę dla pani domu, bieliżniarkę, szafę (jeżeli nie ma gardero­by) i przejściowo łóżeczko dziecinne. Jeżeli pokój ma być wyposażony w większą liczbę mebli (spełnia także funkcje pracowni), można postawić tam również regały (książki, bielizna, rzeczy osobiste, zbiory, hobby itp.) i np. stolik i fotele. Można wstawić tam komplet mebli stylowych lub meble pojedyncze, zharmonizowane z pozostałym wyposażeniem. W sypialni, tak jak w poko­ju dziennym, nie powinno brakować kwiatów i innych drobnych elementów wyposażenia. Oświetlenie powinno znajdować się nad łóżkami (od­dzielne lub przy połączonym łóżku wspólne) i przy stole do pracy. Może być zainstalowane również oświet­lenie sufitowe, ale nie powinno być ono umieszczone na środku pokoju. Światło nie powinno być intensyw­ne, raczej przytłumione. Efektowne jest urządzenie sypialni rodziców w stylu japońskim - z całkiem niskim stolikiem, zamiast foteli układa się pufy, lampę zawie­sza się 80-120 cm nad stolikiem. Oświetlenie pokoju można również zainstalować za karniszem (na ścianie okiennej) w kształcie świecącej rynienki. Używa się do tego celu jarzeniówek, dających złudzenie oświetlenia pokoju z zewnątrz domu. Podobne oświetlenie można również umieścić równolegle nad łóżkami lub w ścian­ce regału. W oknach należy wieszać zasłony, które wieczorem, po zasunięciu uzupełniają kolorystycznie wnętrze po­koju i tłumią hałas. W sypialni można tradycyjny spo­sób ogrzewania grzejnikami podokiennymi zastąpić piecem kaflowym z zamontowanymi przewodami cen­tralnego ogrzewania. To samo zadanie ogrzewcze może również spełniać konstrukcja betonowa obłożo­na kafelkami. Godna polecenia jest również konstruk­cja z cegieł i drewna. Taki rodzaj ogrzewania przypo­mina o zasadach ogrzewania ukrytego, np. wbudowa­nego w stropy, więc i w tym przypadku nie należy zapominać o zachowaniu dobrego dojścia do regulato­ra (zaworu) systemu.ogrzewczego. Dodatkowym źród­łem ciepła (uzupełniającym jego ewentualne straty) może być w pokoju mały grzejnik. Piec ogrzewczy typu kaflowego rozprowadza przyjemne ciepło po otocze­niu, może być elementem dekoracyjnym wnętrza, do którego przybywa jeszcze czynnik emocjonalny w po­staci złudzenia ognia. Można też oprzeć się o taki piec lub usiąść na nim. Piec taki jest chyba lepszy od ko­minka, bo jest wykorzystywany stale, a nie tylko przy specjalnych okazjach. Taki piec doskonale nadaje się również do hallu, a do jego budowy można wykorzys­tać kafle pozostałe z wyburzonego starego pieca.