Ścianki działowe dzielą przestrzeń wewnętrzną budynku na poszczególne pomieszczenia w taki spo­sób, aby chronić je wzajemnie przed działaniem nie­pożądanych wpływów. Nie są to ścianki nośne i nie są one niczym obciążone, a tylko własną masą obciążają konstrukcję nośną. Obecnie stosuje się lekkie, monto­wane ściany działowe, ale w budownictwie jedno­rodzinnym do dziś stosuje się tradycyjne materiały i tradycyjny sposób budowania ścianek działowych. Jest to uwarunkowane dostępnością materiałów, łatwą realizacją i sprzyjającymi parametrami ekono­micznymi. Ścianki działowe murowane są z cegły pełnej lub z dziurawki, łączonej zaprawą cementową lub wapienną. Grubość ścianek zależy od rodzaju użytych cegieł: może mieć 6,5 i 12 cm. Ścianki można mocować w rowkach, ale nie jest to najlepsze rozwiązanie, po­nieważ osłabia się przez to pozostałe mury. Lepszym rozwiązaniem jest zostawienie w murze kieszeni, w które wmurowuje się ściankę działową. Zamiast kie­szeni można wmurować w mur noski o takiej samej grubości jak ścianka. Ścianki z płyt mocujemy do muru wkładając kotwy z płaskowników lub prętów w szczeli­ny między płytami i w ścianę. Kotwy zamocowane są na 10 cm w ścianie nośnej i na 50 cm w działowej. Do ścian z bloków ścianki działowe przymocowane są płaskownikiem stalowym, zagiętym w kształcie litery „L", której jeden koniec zostaje wstrzelony w kon­strukcję, a drugi wmontuje się w spoinę ścianki działo­wej. Połączenia poziome mogą być na wpust i rąbek lub na rąbek, którym przechodzi stalowe zbrojenie. Podwójne ścianki działowe muruje się z cegieł tak jak pojedyncze lub z płyt połączonych zaprawą. Części ścianki są wzajemnie ze sobą połączone, a łączy się je podobnie jak pojedyncze z ograniczającymi je kon­strukcjami ścian i stropów za pomocą stalowych pod­kładek lub rąbków. W ściankach z elementów gipsowych łączonych za­prawą gipsową trzeba zabezpieczyć części metalowe, np. futryny drzwiowe, aby nie uległy korozji. Ścianki działowe szklane lub z luksferów to konstruk­cje, w których podstawowym materiałem jest szkło łączone z betonem. Stosuje się je jako dodatkowe doświetlenie pomieszczeń. Ścianki te buduje się ze szklanych elementów profilowanych różnych rodza­jów, kształtów i rozmiarów. Ścianki działowe ze szkla­nych cegieł muruje się przy użyciu zaprawy cemento­wej ze spoinami na 0,5 cm. Spoiny większych rozmia­rów zbroi się potem okrągłą stalą, którą zamocowuje się w kształcie ramy na obwodzie ścianki. Ścianki szklane oddzielone są 1-2 cm od konstrukcji stropu, podciągu lub belki nad otworem, aby szkło nie pękało pod naciskiem konstrukcji. Ścianki działowe na szafy to konstrukcje przestrzen­ne, których wnętrze będzie wykorzystane do składania odzieży lub innych rzeczy. Według potrzeb dzieli się je pionowo lub poziomo. Wygodą ścianek szafowych jest to, że spełniają one jednocześnie dwie funkcje: funkcję szafy, bo można zagospodarować ich wnętrze, i funkcję ściany, bo oddzielają przestrzeń optycznie i akustycznie. Można umieścić w nich również pionowe konstrukcje nośne, a nawet trzon instalacyjny. Ścianki na szafy powinny mieć lekką konstrukcję, aby w razie potrzeby łatwo było je zdemontować. Jeżeli chodzi o rozwiązania konstrukcyjne, to stosuje się system szaf wbudowanych i składanych. Aby wbudować szafę, potrzebna jest wnęka otwarta na jedną lub dwie strony, o dowolnej długości. Są to trwałe części szafy. Powierzchnię szafy i podłogę w niej buduje się z elementów łączonych w całość. Przy­twierdza się je podobnie jak ścianki działowe. Fronto­wą ramę przykręca się stalowymi wkrętami do podłogi i stropu. Szpary łączeń przy ramie frontowej zakrywa się listwami. Składane ścianki montuje się z poszczególnych ele­mentów konstrukcyjnych i łączy na sucho łączami montażowymi. Całość ma ładną powierzchnię. Do wy­kończenia stosuje się specjalne okucia. Składane ścianki zbudowane są z elementów nośnych drążko­wych, powierzchniowych lub przestrzennych, które umocowane są do podłogi i stropu, a dzięki rozparciu są dobrze ze sobą połączone.