SZEREGOWE DOMKI JEDNORODZINNE
W porównaniu z domkami jednorodzinnymi wolno stojącymi i dwurodzinnymi są one bardziej ekonomiczne dzięki tzw. grupowej formie zabudowy i coraz powszechniej stosowane. Mogą być budowane na terenach płaskich, pochyłych, jedno- i trzykondygnacyjne. Optymalne jest jednak rozwiązanie z mieszkaniami dwukondygnacyjnymi. Na terenach pochyłych mogą być budowane prostopadle do poziomic, jeżeli cała sekcja jest przesuwana wyżej w stosunku do kondygnacji obok lub równolegle do poziomic, przy czym obiekt od ulicy wygląda jak dwukondygnacyjny, a od strony ogrodu jak parterowy (lub odwrotnie). Poszczególne sekcje projektowane są na szerokość 10-15 m (parterowe), 6-10 m (dwukondygnacyjne) i 5-7 m (trzykondygnacyjne). Projekt domku o trzech kondygnacjach z bardzo wąską elewacją uliczną (około 600 cm) realizuje się w tzw. zabudowie ulowej. W takim przypadku całe przyziemie oprócz wejścia przeznaczone jest na wyposażenie techniczne i garaż. Jeżeli dolna kondygnacja jest szersza (około 10 m) w elewacji od ulicy, a nad nią jest tylko sypialnia, mówimy wtedy o tzw. zabudowie łańcuchowej domków jednorodzinnych. Jest to sylwetka zabudowy kilku sekcji w szeregu. Jednopiętrowy łącznik może wzbogacić garaż z wejściem do domku jednorodzinnego czy pokój dzienny itp. W poziomie nie musi być dopasowany do części dwukondygnacyjnych. Domki w zabudowie łańcuchowej mogą być względem siebie przesunięte na wysokość i głębokość. Przy zabudowie łańcuchowej górną kondygnację oświetla się przez elewację frontową, tylną i boczną.
Oddzielnie przedstawione są przykłady szeregowych, parterowych domków jednorodzinnych z niską zabudową od ulicy i wewnętrznym podwórkiem. Takie rozwiązanie, w którym do szeregowej zabudowy włączone są elementy atrialne, daje możliwość dużej intymności zamieszkiwania.
W podstawowych, klasycznych przykładach dwukondygnacyjnych szeregowych domków jednorodzinnych, bez względu na teren, szerokość sekcji i liczbę kondygnacji, do oświetlania pomieszczeń mieszkalnych (wyjątkowo części pomieszczeń pomocniczych) wykorzystuje się tylko dwie przeciwległe elewacje (od ulicy i od ogrodu). Tylko domki skrajne mogą mieć pokoje mieszkalne usytuowane przy trzech ścianach domku (pomieszczenia pomocnicze sytuuje się przy trzeciej ścianie, jeżeli jest np. od północy). Niestety, niewielu projektantów poświęca dostatecznie dużo uwagi projektowaniu skrajnych domków w szeregu. Dlatego później przy budowie domki skrajne, o większych możliwościach projektowych, budowane są tak samo jak w środku szeregu. W realizacji i projektowaniu zespołów domków jednorodzinnych popełnia się często błąd, planując wybudowanie więcej niż 8 domków w szeregu. Optymalna liczba domków w szeregu wynosi 4-8.
Inną kategorię szeregowych domków jednorodzinnych stanowią dwa szeregi domków przylegające tylnymi ścianami, tzw. back to back. Okna wychodzą na przeciwległe strony. Jest to bardzo ekonomiczne rozwiązanie, można je stosować na terenie płaskim i pochyłym. W słowackiej i czeskiej architekturze ludowej spotykamy do dziś w starej zabudowie domy przylegające do siebie, oddzielone tzw. murami przeciwpożarowymi. Są to domy mające od dwóch do sześciu okien wychodzących na ulicę (jedno pomieszczenie przeważnie miało dwa okna), wejście dla pieszych i na wsiach jeszcze bramę. Takiego tradycyjnego obiektu w zabudowie szeregowej nie można zastępować nowoczesnym (np. dwupiętrowym z płaskim dachem lub wąskim domkiem wolno stojącym), jeżeli nowo wybudowany dom ma być plombą w istniejącej już zabudowie. Wolną przestrzeń należy wypełnić obiektem o kształtach nawiązujących do otaczających domków i dobrze wyposażyć go wewnątrz. Najlepiej nadają się do tego domki jednorodzinne z dachem spadzistym, okapem od ulicy i poddaszem wykorzystywanym jako sypialnia.