Transport mieszanki betonowej powinien być tak zorganizowany, aby nie powodować jej segregacji i zmian w składzie. Dobór środków transportowych jest uzależniony od ogólnej organizacji zakładu. Na ogół do transportu mieszanki betonowej stosuje się zasobniki lub odpowiednie wózki kolebowe. W przypadku stosowania przenośników taśmowych do transportu prędkość posuwu taśmy nie powinna być większa od 1 m/s. Przy transporcie do góry kąt pochylenia nie powinien przekraczać 18°, zaś przy transporcie w dół — 12°. Przenośniki powinny być wyposażone w zgarniarki do ciągłego oczyszczania taśmy. Betonu jamistego nie wolno transportować za pomocą przenośników taśmowych. Jeżeli mieszanka betonowa uległa w czasie transportu segregacji, nie należy jej bez­pośrednio wprowadzać do formy, ale zastosować pośrednie jej wyładowanie na specjalnie do tego celu przygotowanym pomoście. Z pomostu można mieszankę betonową podawać małymi porcjami do formy. Zabieg ten właściwie zastosowany likwiduje w dostatecznym stopniu rozsegregowanie masy betonowej. Mieszankę betonową należy zaformować w okresie nie dłuższym niż 30 minut po jej wymieszaniu. Formy. Przy produkcji elementów prefabrykowanych z betonów lekkich należy stosować formy stalowe. Tylko w szczególnych przypadkach (np. mała seria elementów, duże tolerancje wymiarowe) dozwolone jest używanie form drewnianych, obitych blachą. Zbrojenie. Zbrojenie należy stosować zgodnie z dostarczoną dokumentacją. Uprzed­nio oczyszczone zbrojenie powinno być stabilnie ułożone w formie w taki sposób, aby zapewnić (np. za pomocą wkładek dystansowych) równomierne i właściwe jego otulenie betonem Układanie i zagęszczanie masy betonowej. Mieszankę betonową należy układać równomiernie na całej powierzchni formy. Niedopuszczalne jest zrzucanie masy beto­nowej z wysokości większej niż 2,0 m. W przypadku większych wysokości można sto­sować rury teleskopowe lub rynny, które wymagają zaopatrzenia dolnej części w tarcze zmniejszające prędkość przesuwu mieszanki betonowej oraz nadające jej pionowy kie­runek opadania. Przy transporcie mieszanki betonowej podajnikami należy je opróżniać tak, aby układała się ona równomierną warstwą w formie, a nie w postaci stożka nasy­powego. W tym przypadku może zachodzić zjawisko częściowej segregacji grubszych ziarn kruszywa w wyniku różnej wartości ich kąta zsypu. Po zawibrowaniu w miejscach takich struktura betonu będzie znacznie bardziej porowata, co spowoduje obniżenie jego wytrzymałości. Mieszankę betonową należy układać w formie warstwami o grubości ok. 30 cm. Spo­sób zagęszczania betonu zależy od jego struktury. Betony jamiste powinny być zagęsz­czane w zasadzie tylko przez ubijanie lub sztychowanie. Stosowanie w tym przypadku wibrowania może prowadzić do spływania zaczynu z ziarn kruszywa. Powoduje to pow­stawanie niejednorodnej struktury elementu, gdyż partie dolne, do których spłynął za­czyn, będą miały znacznie wyższą wytrzymałość aniżeli partie górne, a łączna wytrzyma­łość elementu ulegnie wyraźnemu obniżeniu. Beton zwarty i półzwarty należy zagęszczać przez wibrowanie. Zaleca się stosowanie wibratorów wysokiej częstotliwości (6-r9 tys. drgań/minutę). Na efektywność wibracji na stojakach lub stołach wibracyjnych wpływa wartość przyspieszenia określana wie­lokrotnością przyspieszenia ziemskiego g (g — 9,81 m/s2). W przypadku zagęszczania na stole wibracyjnym lub na stojakach wibracyjnych for­ma powinna być sztywno przymocowana do powierzchni stołu zaciskami śrubowymi lub chwytnikami elektromagnetycznymi. Bardzo dobre wyniki uzyskuje się stosując zagęszczenie przy równoczesnym obciążeniu górnej powierzchni mieszanki betonowej (ok. 4 g/cm2). Coraz powszechniej stosowane formy uchylne, przede wszystkim do wykonywania wielkowymiarowych elementów ściennych, uniemożliwiają stosowanie stołów wibracyj­nych lub wibratorów przyczepnych. W takich przypadkach stosuje się wibratory wgłęb­ne lub powierzchniowe. Zagęszczając beton wibratorami powierzchniowymi należy odpowiednio dobrać grubość warstwy betonu do promienia skutecznego działania wibratora (zazwyczaj od 15 do 20 cm). W celu lepszego związania obu warstw ze sobą należy warstwę zagęszczoną wibratorem powierzchniowym uczynić szorstką przed nałożeniem na nią następnej warstwy betonu. Zagęszczając wibratorami wgłębnymi należy stosować wyłącznie wibratory o czę­stotliwości 6 do 9 tys. drg/min i o średnicy buławy od 5 do 7 cm. Zagłębienie i wyjmo­wanie buławy powinno odbywać się pod kątem 45°. Szybkość wyjmowania buławy po­winna być mała, tak aby następowało wypełnienie mieszanką betonową powstałego otworu. Czas wibrowania powinien być ustalony doświadczalnie i ściśle przestrzegany. W przy­padku betonów zwartych jako koniec okresu wibrowania należy przyjmować moment, kiedy beton po wypełnieniu formy przestaje osiadać (luźno usypana mieszanka beto­nowa o konsystencji gęstoplastycznej zmniejsza swą objętość w wyniku wibrowania o ok. 25%). Do nowszych rozwiązań stosowanych w procesie zagęszczania należy wibrowanie mieszanki betonowej w trakcie napełniania nią formy — w momencie wypływu z po­jemnika. W tym celu stosuje się wibratory przyczepne wysokiej częstotliwości zamonto­wane u wylotu zasobnika mieszanki betonowej.