Sporządzane są z różnego rodzaju zapraw tynkarskich i mogą być różne pod względem faktury. Istotnym wa­runkiem wpływającym na właściwą funkcję tynku jest przygotowanie odpowiedniego podłoża i sposób wyko­nania zaprawy. Podłoże musi być stałe (nie może ule­gać przemieszczeniu), suche i czyste. Szczególnie podkłady silikatowe, charakteryzujące się wysoką chłonnością wody, muszą być odpowiednio zwilżone, aby porowaty materiał ściany nie odebrał zaprawie wody potrzebnej do jej związania i stwardnienia. Także na podkłady te nie powinno się stosować tynków ce-mentowo-wapiennych, ponieważ materiały silikatowe, oprócz wyraźnej chłonności wody, charakteryzują się dużymi zmianami objętościowymi i małą przewodnoś­cią cieplną. Do wypraw na podkładach drewnianych musi być wprowadzona warstwa pośrednia, przymoco­wana do ściany, oddzielająca ścianę od tynku (warst­wa papy, siatka Rabitza, siatka Keramid). Również w przypadku tynkowania ścian o różnej roz­szerzalności materiałów podkładowych należy w spoi­nach stykowych zastosować osiatkowanie, aby zapo­biec odpadaniu tynku. Jednym z najważniejszych czynników decydujących o trwałości jest odporność na mróz. Nie ma jednak takiej zaprawy, która mogłaby wytrzymać ciśnienie krystali­zującego się na ścianach lodu. Dlatego nie należy tyn­kować ścian w czasie mrozów, aby po zmianie tempe­ratury tynk nie odpadł. Tynk przygotowany z piasku gruboziarnistego ma niewielką trwałość, zwłaszcza na większych powierzchniach. Drobne ziarno powoduje tworzenie się szczelin i uszkodzenie tynku przez wodę i mróz. Piaski gliniaste zaś powodują kurczenie się tynku i powstawanie szczelin. Zanieczyszczenia w piasku powodują nie­właściwe związanie tynku, a związki organiczne - jego zabarwienie w kolorowe cętki. Zabarwienie tynku i powstanie plam wystąpić może też wtedy, gdy podłoże będzie miało lokalne zawilgocenia. Trzeba więc uwa­żać, aby podkłady były suche i czyste, a do tynku uży­wany był tylko piasek dobrej jakości. Na zewnątrz nie należy stosować tynków gipsowych. Cement hutniczy zawarty w tynku powoduje plamy, zbyt duża ilość spoi­wa w zaprawie tynkarskiej - pęknięcia, przenikanie wody i inne uszkodzenia tynku. Zbyt mała ilość spoiwa powoduje odpiaszczenie tynku i jego szybkie znisz­czenie. Na mury betonowe lub prefabrykaty z betonu można kłaść tynki cementowe. Rodzaje tynków zewnętrznych: surowy tynk zewnętrzny o grubości około 10 mm sporządza się z zaprawy wapiennej. Kładzie się go szczególnie w miejscach, w których nie zależy nam na ładnym wyglądzie, czyli przy tynkowaniu muru kamien­nego czy mieszanego. Surowy tynk jednowarstwowy o grubości 15 mm, wygładzany drewnianą packą, może być sporządzony z zaprawy wapiennej, tynk fakturowy - sporządza się z dwóch warstw. Podstawą jest zaprawa wapienno-cementowa o gru­bości około 15 mm. Na nią kładzie się warstwę wierzchnią (narzut) z produkowanej przemysłowo mie­szanki o grubości 10 mm. Całość można wykończyć np. skrobaniem, tynk zacierany na gładko - układa się dwoma warst­wami. Na grunt stosuje się również zaprawę cementowo-wapienną, a narzut stanowi warstwa delikatnej za­prawy wapiennej o grubości 3-4 mm, tynk cementowy - sporządzony jest z zaprawy ce­mentowej o grubości około 10 mm, tynk kamyczkowy - wyprawę tę wykonuje się na za­prawie cementowej, do której używa się jako kruszywa np. klińca. Po stwardnieniu zaprawy powierzchnię czyści się i zmywa wodą. Warstwa tynku po wykoń­czeniu ma grubość 15 mm. Rodzaje tynków wewnętrznych: surowy tynk wewnętrzny - sporządza się z zaprawy wapiennej dwuwarstwowo (o grubości około 15 mm). Ostatnią warstwę szpachluje się lub pozostawia bez szpachlowania, tynk gładki wapienny - ma dwie warstwy. Pierwszą warstwę tworzy grunt sporządzony z zaprawy cemen­towej lub cementowo-wapiennej, a drugą zaprawa wapienna o grubości około 15 mm. Powierzchnię wy­gładza się filcową lub drewnianą packą, surowy tynk gipsowy - ma grunt wykonany z za­prawy wapiennej. Narzut gipsowo-wapienny po wyschnięciu wygładza się stalową packą, wapienny tynk stiukowy - wykonuje się jako trój-warstwowy, o grubości 15-20 mm. Pierwsza i druga warstwa to zaprawa wapienna, trzecia natomiast to delikatna zaprawa wapienna wygładzona filcową packą, surowy tynk cementowy - zacierany na gładko, wykonany z zaprawy cementowej o grubości 10 mm, cementowy tynk wypalany - dwuwarstwowy. Po związaniu zaprawy wykonuje się na niej gładź cemen­tową i wygładza stalową packą do uzyskania gładkiej, połyskującej powierzchni. Ten rodzaj tynku stosowany jest w pomieszczeniach, w których mamy do czynienia z występowaniem wody. Do tynku można dodać mie­szankę wodoszczelną. Nowoczesne tynki plastosilikatowe sprawdzają się przy zastosowaniu cienkiej warstwy na podkładach z materiałów silikatowych. Jest to wyjątkowo dobry rodzaj tynku do tynkowania takich podkładów, ponie­waż szybko odessana woda doprowadza w efekcie do powstania powłoki ochronnej zabezpieczającej przed nadmiernym uszkodzeniem tynku.