W porównaniu z domkami jednorodzinnymi wolno sto­jącymi i dwurodzinnymi są one bardziej ekonomiczne dzięki tzw. grupowej formie zabudowy i coraz po­wszechniej stosowane. Mogą być budowane na tere­nach płaskich, pochyłych, jedno- i trzykondygnacyjne. Optymalne jest jednak rozwiązanie z mieszkaniami dwukondygnacyjnymi. Na terenach pochyłych mogą być budowane prostopadle do poziomic, jeżeli cała sekcja jest przesuwana wyżej w stosunku do kondyg­nacji obok lub równolegle do poziomic, przy czym obiekt od ulicy wygląda jak dwukondygnacyjny, a od strony ogrodu jak parterowy (lub odwrotnie). Poszcze­gólne sekcje projektowane są na szerokość 10-15 m (parterowe), 6-10 m (dwukondygnacyjne) i 5-7 m (trzykondygnacyjne). Projekt domku o trzech kondyg­nacjach z bardzo wąską elewacją uliczną (około 600 cm) realizuje się w tzw. zabudowie ulowej. W takim przypadku całe przyziemie oprócz wejścia przezna­czone jest na wyposażenie techniczne i garaż. Jeżeli dolna kondygnacja jest szersza (około 10 m) w elewa­cji od ulicy, a nad nią jest tylko sypialnia, mówimy wte­dy o tzw. zabudowie łańcuchowej domków jednoro­dzinnych. Jest to sylwetka zabudowy kilku sekcji w szeregu. Jednopiętrowy łącznik może wzbogacić garaż z wejściem do domku jednorodzinnego czy pokój dzienny itp. W poziomie nie musi być dopasowany do części dwukondygnacyjnych. Domki w zabudowie łań­cuchowej mogą być względem siebie przesunięte na wysokość i głębokość. Przy zabudowie łańcuchowej górną kondygnację oświetla się przez elewację fronto­wą, tylną i boczną. Oddzielnie przedstawione są przykłady szeregowych, parterowych domków jednorodzinnych z niską zabu­dową od ulicy i wewnętrznym podwórkiem. Takie roz­wiązanie, w którym do szeregowej zabudowy włączo­ne są elementy atrialne, daje możliwość dużej intym­ności zamieszkiwania. W podstawowych, klasycznych przykładach dwukon­dygnacyjnych szeregowych domków jednorodzinnych, bez względu na teren, szerokość sekcji i liczbę kon­dygnacji, do oświetlania pomieszczeń mieszkalnych (wyjątkowo części pomieszczeń pomocniczych) wy­korzystuje się tylko dwie przeciwległe elewacje (od ulicy i od ogrodu). Tylko domki skrajne mogą mieć po­koje mieszkalne usytuowane przy trzech ścianach domku (pomieszczenia pomocnicze sytuuje się przy trzeciej ścianie, jeżeli jest np. od północy). Niestety, niewielu projektantów poświęca dostatecznie dużo uwagi projektowaniu skrajnych domków w szeregu. Dlatego później przy budowie domki skrajne, o więk­szych możliwościach projektowych, budowane są tak samo jak w środku szeregu. W realizacji i projektowa­niu zespołów domków jednorodzinnych popełnia się często błąd, planując wybudowanie więcej niż 8 dom­ków w szeregu. Optymalna liczba domków w szeregu wynosi 4-8. Inną kategorię szeregowych domków jednorodzinnych stanowią dwa szeregi domków przylegające tylnymi ścianami, tzw. back to back. Okna wychodzą na prze­ciwległe strony. Jest to bardzo ekonomiczne rozwiąza­nie, można je stosować na terenie płaskim i pochyłym. W słowackiej i czeskiej architekturze ludowej spotyka­my do dziś w starej zabudowie domy przylegające do siebie, oddzielone tzw. murami przeciwpożarowymi. Są to domy mające od dwóch do sześciu okien wycho­dzących na ulicę (jedno pomieszczenie przeważnie miało dwa okna), wejście dla pieszych i na wsiach jeszcze bramę. Takiego tradycyjnego obiektu w zabu­dowie szeregowej nie można zastępować nowoczes­nym (np. dwupiętrowym z płaskim dachem lub wąskim domkiem wolno stojącym), jeżeli nowo wybudowany dom ma być plombą w istniejącej już zabudowie. Wol­ną przestrzeń należy wypełnić obiektem o kształtach nawiązujących do otaczających domków i dobrze wy­posażyć go wewnątrz. Najlepiej nadają się do tego domki jednorodzinne z dachem spadzistym, okapem od ulicy i poddaszem wykorzystywanym jako sypialnia.