Chów bydła w oborach otwartych w Polsce został zarzucony, aczkol­wiek prowadzone były próby w tym kierunku. Główną przyczyną odej­ścia od systemu „zimnego wychowu" jest nasz klimat. Przy zimnym wy­chowie zwiększało się nasilenie chorób dróg oddechowych i gruźlicy u zwierząt. W krajach o klimacie łagodniejszym wolnowybiegowy chów zwierząt jest powszechnie stosowany. Obory wolnowybiegowe mają szereg zalet, jak również mają swe wady. Do zalet zalicza się: zmniejszenie pracochłonności obsługi przez wprowadzenie „samo­obsługi" w żywieniu zwierząt, zdrowotność (w krajach o łagodnym klimacie) osiągana na skutek ciągłego dostępu promieni słonecznych, zarówno w budynku, jak i na wybiegu, usunięcie źródła wody z budynku i przeniesienie go na zewnątrz — na wybieg. Zwierzęta przez to zmuszone są do ciągłego ruchu, utrzyma­nia czystości itp. Do wad natomiast zalicza się łatwe i szybkie rozprzestrzenianie się chorób u zwierząt (w przypadku chorób zakaźnych) konieczność usuwania rogów, aby uniknąć kaleczenia się krów, większe zużycie ściółki oraz niemożność normowania paszy. Obora wolnowybiegowa jest budynkiem, w którym ściana od strony południowej jest całkowicie lub częściowo otwarta. Krowy przebywają w oborze w grupach po około 30 sztuk i korzystają z wybiegów w sposób nie regulowany przez personel. Karmienie krów odbywa się na wybie­gach, gdzie zainstalowane są żłoby — tzw. stołówka. Pasz objętościowych i soczystych nie normuje się, pasze treściwe podawane są według normy. Obory wolnowybiegowe występują jako głębokie lub płytkie: — głębokie ze ściółką — zagłębione do ok. 0,5 m; usuwanie obornika 2—3 razy w roku, — płytkie bezściółkowe — na zasadzie rusztu podłogowego. Udój krów odbywa się w dojami, tak jak w oborach wolno-stanowiskowych.