Szkło jest to nieskrystalizowany (bezpostaciowy) produkt otrzymany przez stopienie nieorganicznych substratów i poddanie powstałego stopu procesowi (odwracalnemu) zwiększania lepkości przez obniżanie temperatury, aż do uzyskania trwałości postaci. (Jedno z wielu stosowanych określeń, tzw. szkła organiczne — przezroczyste tworzywa sztuczne, np. polimetaakrylanowe, nie są szkłami w rozumieniu tego określenia). Wartość wielkości określających poszczególne wyroby szklane podano wg katalogu,.Szkło budowlane", ' Wartość średnia — w praktyce przyjmuje się współczynnik bezpieczeństwa 2,5 lub większy. Wyroby szklane powszechnego stosowania są wytwarzane przez stopienie w tempera­turze na ogół 1450°C mieszaniny piasku (główny składnik), sody, wapienia oraz innych surowców, dobieranych odpowiednio do założonych właściwości technologicznych (stopu) i użytkowych (wyrobu) i następnie kształtowanie wyrobów ze stopu (masy szklanej), np. przez ciągnienie, walcowanie, prasowanie. Zmiany lepkości szkła przy zmia­nach temperatury umożliwiają obróbkę termiczną szkła, np. odprężanie, hartowanie. Składy chemiczne szkieł stosowanych w budownictwie wahają się w niewielkich gra­nicach, zależnie od rodzaju wytwarzanego wyrobu i stosowanej technologii. Przykła­dowo skład szkła płaskiego okiennego jest w przybliżeniu następujący (w % wagowych): Si02 — 72,0%, A1203 — 1,0%, CaO — 8,5%, MgO — 3,5%, Na20 — 15,0%. Przeciętne wartości wielkości charakteryzujących szkło budowlane w jednostkach SI (w nawiasach podano wartości w jednostkach dotychczas stosowanych).