Keramzyt (BN-76/6722-04) jest to sztuczne kruszywo lekkie otrzymy­wane przez wypalanie niskotopliwych, odpowiednio przygotowanych i zgrudkowanych surowców ilastych o różnej strukturze, począwszy od łupków ilastych przez zwarte i plas­tyczne iły aż do ciężkich glin, wykazujących zdolność do termicznego pęcznienia. Podstawowymi agregatami produkcyjnymi do wypalania keramzytu są piece obro­towe o różnych wymiarach i konstrukcjach pracujące w różnorodnych układach tech­nologicznych. Ziarna keramzytu powinny mieć kształt zaokrąglony, zbliżony do kulistego. Zawar­tość ziarn o wskaźniku kształtu (stosunek największego do najmniejszego wymiaru tego samego ziarna) większym niż 2,5 nie powinna przekraczać 30%. Regularny kształt, zawartość drobnych porów przeważnie zamkniętych, szczelna powłoka zewnętrzna zapobiegająca wnikaniu zaczynu cementowego oraz duża wytrzy­małość mechaniczna ziarn powodują, że można z tego kruszywa uzyskać betony wyso­kich wytrzymałości, dobrze urabialne, przy odpowiednio mniejszym zużyciu cementu, a zarazem lżejsze, aniżeli przy zastosowaniu innych rodzajów kruszyw lekkich. Obecnie kruszywo to zaliczone jest do najlżejszych z produkowanych w kraju. W zależności od wymiarów ziarn rozróżnia się pięć frakcji keramzytu: 042,5; 2,54 45; 5410; 10420 i 20440 (tabl. 4-3). W poszczególnych frakcjach dopuszcza się 20%, ziarn keramzytu nie mających spieczonej powłoki zewnętrznej lub otrzymanych przez rozkruszenie ziarn większych albo przez kruszenie spieków. W zależności od gęstości nasypowej w stanie luźno usypanym rozróżnia się osiem klas keramzytu: 300, 400, 500, 600, 700, 800, 900, 1000 (tabl. 4-4). Według PN-66/B-0230O1 klasy kruszyw lekkich oznaczono zgodnie z gęstością na­sypową w stanie zagęszczonym. W BN-76/6722-04 przyjęto oznaczenie klasy keramzytu na podstawie gęstości nasypowej w stanie luźno usypanym, która jest ok. 12% mniejsza niż gęstość nasypowa w stanie zagęszczonym. Z pozostałych wymagań stawianych kruszywu keremzytowemu należy wymienić: skłonność do rozpadu; keramzyt poddany badaniu na skłonność do rozpadu wapniowego nie powinien wykazywać większego rozkruszenia ziarn badanej frakcji niż 1,5% wagowo; zawartość związków siarki w przeliczeniu na SOa nie powinna przekraczać 1,5% wagowo.