Kruszywo z żużla paleniskowego (PN-60/B-23011). Żużel paleniskowy jest produktem ubocznym powstającym przy spalaniu węgla kamiennego lub brunatnego na paleniskach rusztowych. Całkowita pozostałość po spalonym węglu w palenisku zarówno na ruszcie, jak i w popielniku nazywa się żużlem paleniskowym surowym. Używany jest do przerobu na kruszywo budowlane przez kruszenie i ewen­tualne sortowanie. Wymagania techniczne dla żużla do produkcji kruszywa budowlanego podano w tabl. 4-17. Rodzaje wykonywanych badań, wymienionych w tej tablicy, określono w PN-60/B-06730. Żużel paleniskowy jest kruszywem niejednorodnym o gęstości nasypowej w granicach 700-7-1100 kg/m3. Wymagania techniczne stawiane kruszywu są takie same jak dla żużli surowych (określone w tabl. 4-17) z wyjątkiem zawartości ziarn drobniejszych od 0,125 mm, których ilość nie powinna przekraczać 10% wagowo. Kruszywo z żużla paleniskowego sortowane dzieli się na frakcje: 044, 4410, 10420 i 204-40 mm, zaś niesortowane na grupy frakcji: 0420 i 0440 mm (tabl. 4-3). Niska jakość żużla paleniskowego jako kruszywa do betonów oraz występujące wypadki niszczenia elementów wykonanych z żużlobetonu stały się podstawą do wydania przez Ministerstwo Budownictwa i Przemyślu Materiałów Budowlanych okólnika nr 3 z dnia 3 lipca 1971 r.( który zakazuje stosowania żużli paleniskowych do wykonywania elementów zbrojonych oraz konstrukcyjnych elementów niezbrojonych średnio- i wiel­kowymiarowych.