W domku jednorodzinnym projektuje się przeważnie dwa pokoje dla dzieci. Takie rozwiązanie umożliwia wykorzystanie domku przez rodzinę z dwójką czy czwórką dzieci. Struktura wieku i płeć dzieci (1+1, 1+2, 1+3, 2+2) określa liczbę pokoi. W zasadzie trójka dzie­ci jednej płci może spać w jednym pokoju do ukończe­nia 13 roku życia. Później w jednym pokoju powinni spać tylko dwaj chłopcy lub dwie dziewczynki. Oczy­wiście ideałem jest umieszczenie dzieci w osobnych pokojach. Jest to bardzo ważne w dalszym rozwoju osobowości młodego człowieka, w kształtowaniu jego zainteresowań, w nauce i możliwości pracy indywi­dualnej. Pokój dla jednego dziecka powinien mieć 8-10 m2. Pokój dla dwójki dzieci - 12-16 m2. Pokój dziecinny ma przeważnie kształt prostokąta. Konieczne jest jego na­turalne oświetlenie, przez okna o wielkości równej 1/5-1/6 powierzchni podłogi (okna powinny być duże, ponieważ pokój dziecinny nie pełni tylko funkcji sypial­ni, ale jest także całodzienną pracownią - pokojem zabaw). W projekcie należy uwzględnić wejście do pokoju dziecinnego bezpośrednio z przedpokoju. Okna powinny wychodzić na południowy wschód, południo­wy zachód lub południe. Ponieważ ściany w pokoju dziecinnym są bardzo nara­żone na zabrudzenie, powinny być oklejone zmywalny­mi tapetami w różnych kolorach i deseniach. Na podło­dze, zwłaszcza w pokoju chłopców, którzy często wy­konują jakieś prace ręczne, powinno znaleźć się PCW, linoleum, gumoleum. Można zastosować również pod­łogę drewnianą i położyć na niej dywan. Wykładziny dywanowe można stosować w pokojach starszych dzieci. Mebelki powinny być proste, trwałe, funkcjonalne. Jeżeli w pokoju nie ma zbyt dużo miejsca, można zamiast tradycyjnych łóżek (tapczanów) wykorzystać inne rodzaje mebli do spania, np. łóżka wsuwane jedno pod drugie (które wyciąga się tylko na noc) lub łóżka piętrowe. Każde dziecko powinno mieć swoją szafkę dwudrzwiowa, wolno stojącą, wbudowaną w ścianę lub półki na książki i zabawki, o pojemności przy­najmniej jednej szafy (wysokość równa wysokości szafy, 100 cm szerokości i 20-30 cm głębokości). Dziecko powinno też mieć miejsce do pracy - najlepiej stół o wymiarach 50x100 cm. Na dzień pościel powin­na być chowana do specjalnych szafek lub do szuflady w tapczanie. Szafki powinny być tak ustawione, aby tworzyły jedną całość, a nie były rozrzucone po pokoju. Szafa ubraniowa powinna być sezonowa - pięterko powinno służyć do przechowywania rzeczy sezono­wych. W ten sposób lepiej wykorzystuje się powierz­chnię szafy - jest bardziej funkcjonalna. Mebelki do siedzenia: foteliki, stolik - można zbudować z kostek mających jedną wolną ściankę. Jest to doskonała układanka meblowa, mogąca służyć dzieciom do ich lat dojrzałych. Różne dodatki uzupełniające wnętrze powinny być dostosowane do wieku dzieci (właściwie to one same powinny dokonywać wyboru). Jeżeli pokój dziecinny sąsiaduje z pokojem rodziców, ścianka działowa powinna mieć lepszą izolację dźwię­kową - głośne słuchanie muzyki w godzinach wieczor­nych może nie być zbyt przyjemne dla uszu rodziców. Grzejniki w pokoju dziecinnym powinny być obudowa­ne i bez ostrych krawędzi (możliwość zranienia). Oświetlenie może znajdować się w centralnym punk­cie - na suficie, ale można też polecić lampy ścienne, lampy na stół, lampy stojące o przyjemnych kształtach. W pokoju dziecinnym należy używać materiałów nie­tłukących (żelazo, drewno, wiklina itp.). Jeżeli pokój dziecinny znajduje się na parterze - powinien mieć bezpośrednie wyjście do ogródka, jeśli na piętrze - po­winien mieć balkon (może być wspólny dla dwóch pokoi). Drzwi z przedpokoju do pokoju dziecinnego powinny być pełne, a nie przeszklone. Tylko w ten sposób można stworzyć „zamknięty świat" najmłod­szych członków rodziny.