W zależności od celu produkcyjnego rozróżnia się następujące grupy budynków dla drobiu: budynki dla brojlerów, budynki dla niosek. W produkcji towarowej i zarodowej podział na fermy specjalistyczne przedstawia się następująco: fermy zarodowe kur niosek, fermy reprodukcyjne z urządzeniami do sztucznego wylęgu, fermy towarowe produkujące jaja konsumpcyjne, fermy zarodowe kur mięsnych, fermy wylęgowe reprodukcyjne, dostarczające piskląt na mięso, — fermy prowadzące tucz kurcząt rzeźnych. Hodowla zarodowa ma na celu uszlachetnianie ras drobiu, tworzenie nowych linii i ich kombinacji, oraz zapewnianie reprodukcji. W fermach zarodowych utrzymywane są następujące grupy drobiu: — stada selekcyjne, — stado kontrolne, z którego prowadzi się lęgi i dostarcza piskląt do ferm reprodukcyjnych. Ferma zarodowa pod względem organizacyjnym podzielona jest na dwa sektory, z których jeden zajmuje się tworzeniem najlepszych linii, drugi natomiast zajmuje się reprodukcją tych linii. Hodowla reprodukcyjna zwykle połączona jest z wylęgarnią drobiu. Zadanie jej polega na dostarczeniu odpowiedniej liczby jaj wylęgowych z własnych stad reprodukcyjnych, bowiem z fermy zarodowej otrzy­mują one tylko dwa stada piskląt (kury i koguty). Krzyżowanie tych dwóch stad dostarcza odmian mieszanych, odznaczających się dużą róż­norodnością. Hodowla towarowa nastawiona jest na produkcję jaj konsumpcyj­nych. Organizacja pracy i technologia produkcji w fermie towarowej zależy od miejscowych warunków mechanizacji procesów produkcyjnych, od sposobu nabywania niosek, od możliwości uzupełniania stada itp. Na rozwiązanie budynków i urządzeń w tego typu fermie ma duży wpływ system karmienia i organizacja całego cyklu produkcyjnego. Stosowane są dwa sposoby chowu niosek: — chów podłogowy — chów w bateriach. Chów niosek na głębokiej ściółce zbliżony jest do chowu wybiego­wego. Ściółka dla drobiu składa się z torfu, słomy i wiórów drzewnych. W tym systemie na 1 m2 powierzchni podłogi przypada około 3-4-5 nio­sek. Przy obsadzie 5 sztuk/l m2 — i powyżej -— w budynku instaluje się specjalny zbiornik na odchody, który opróżniany jest raz dziennie. Znoszenie jaj odbywa się w gniazdach zespołowych zaopatrzonych w otwory lub pochyłe dna. Optymalna temperatura w pomieszczeniach dla niosek wynosi około 16°C. Długość dnia może być regulowana za pomocą sztucznego oświet­lenia. Innym sposobem chowu, jest chów niosek w bateriach — należy on do najintensywniejszych systemów. Na 1 m2 podłogi przypada 20 niosek. Kury umieszcza się w klatkach zespołowych po 3 -4- 4 sztuki. Warunkiem ekonomicznego wykorzystania budynku przy chowie bateryjnym, jest zlikwidowanie sezonowości produkcji, polegające na całorocznym uzu­pełnianiu stanu niosek. Stosowane są różnego rodzaju baterie: płaskie, kaskadowe, piramidowe, pionowo-spiętrzone (rys. 4.109.). W fermach prowadzących tucz kurcząt rzeźnych — kurczęta prze­znaczone na rzeź utrzymywane są w zasadzie na głębokiej ściółce. Stoso­wany jest także bateryjny system chowu, oraz utrzymywanie kurcząt w grupowych kojcach — na siatce metalowej. Na 1 m2 podłogi przypada 15 -T- 20 kurcząt w wieku do 10 tygodni. Temperatura pomieszczenia wynosi 18 4- 20°C. Oświetlenie dzienne w budynkach dla drobiu wynosi od 1:6 do 1:20 powierzchni okien do powierzchni podłogi. Oświetlenie sztuczne — 12 -f- 50 luksów na 1 m2 podłogi. Wysokość pomieszczeń dla drobiu przyj­muje się w granicach 2,20 - 3,00 m.