Wyroby magnezjowe z braku na rynku niektórych składników (np. chlorku magnezo­wego i magnezji technicznej) nie są obecnie szerzej produkowane i stosowane w budow­nictwie krajowym. Jako wypełniacze do zapraw betonowych na cemencie magnezjowym stosuje się mączkę drzewną, trociny, azbest i talk, a niekiedy dla zwiększenia ścieralności mączkę kamienną. Z zapraw na spoiwach magnezjowych wytwarza się skałodrzew stosowany do wyko­nywania posadzek bezspoinowych (tzw. jastrychy — posadzki ksylolitowe), odznaczają­cych się dużą wytrzymałością, elastycznością, ciepłem przy dotyku i estetyką. Dla uzy­skania skałodrzewu o odpowiedniej barwie dodaje się do zaprawy barwniki w postaci tlenku żelazowego, tlenku chromowego itp. Przy sporządzaniu skałodrzewu zaleca się przyjmować stosunek wagowy magnezji technicznej do chlorku magnezowego w postaci mączki jak 2:1 do 4:1. Stosunek obję­tościowy magnezji do wypełniacza (np. trocin drzewnych) powinien wynosić od 1:2 do 1:4. Większe ilości spoiwa magnezjowego należy dawać na warstwę wierzchnią po­sadzki (np. 1:2 — spoiwo:trociny), a mniejsze na warstwy spodnie dwuwarstwowych posadzek skałodrzewnych (np. 1:4). Dodatek azbestu w ilości ok. 10% w odniesieniu do masy magnezji technicznej (mag­nezytu kaustycznego) zwiększa wytrzymałość skałodrzewu i jego ciepło przy dotyku. Dodatek talku w ilości ok. 20% (tylko do wierzchniej warstwy posadzki) zwiększa szczelność skałodrzewu i gładkość jego powierzchni. Barwniki dodaje się w ilości od 3 do 10% w odniesieniu do masy magnezytu kau­stycznego. Orientacyjne zużycie materiałów na poszczególne warstwy posadzki skalodrzewnej podano w tabl. 7-22. Z zapraw na cemencie magnezjowym produkuje się w sposób prze­mysłowy płyty podłogowe o wymiarach 20x20x 1,5 (2,0) cm. Skład mieszanki—jak dla posadzek jednowarstwowych wg tabl. 7-22. Płyty są prasowane pod ciśnieniem, a wy­trzymałość ich na zginanie wynosi od 5 do 7 MPa (od 50 do 70 kG/cm2).