Malowanie służy częściowo do ochrony elementów budowlanych przed szkodliwymi wpływami zewnę­trznymi i zabrudzeniem, częściowo zaś do nadania powierzchni ładniejszego wyglądu, który uzyskuje się za pomocą barwienia. W zasadzie farb powinno się używać tylko jako środka ochronnego, który nie zakry­je naturalnego koloru i struktury powierzchni (pokry­wanie środkami przezroczystymi). Wyjątek stanowić mogą malowane emalią ramy okien i drzwi balkono­wych, a także białe farby lateksowe stosowane na nieotynkowane, lecz wyspoinowane mury ceglane. Przy ścianach otynkowanych tynkami fakturowymi biała farba nadaje się do wykończenia ściany wokół okien, ale tylko wtedy, gdy są one umieszczone w gładkiej strukturze tynku, a także na wystające gzym­sy pokryte gładkim tynkiem wapiennym. Okna można malować kontrastowo, tzn. przy ciemnym tynku na bia­ło, a przy białym na ciemny kolor (np. ramy czarne lub ciemnobrązowe, ale jeżeli ramy są z ładnego drewna, to można zachować ich naturalny kolor, wtedy wystar­czy je pomalować lakierem bezbarwnym). Na betonie czy też płytach azbestowo-cementowych dobrze jest stosować farby lateksowe w pastelowych kolorach, będące uzupełnieniem kolorystycznym w stosunku do pozostałych użytych materiałów. Nie po­winien być to jednak kolor niebieski (niebieskie jest niebo), zielony (zielona jest trawa wokół domu), różo­wy ani czerwony. Należy natomiast stosować kolory złamane, ziemiste, ochry, szare. Tylko doświadczony architekt może zaproponować zastosowanie ostrzej­szych kontrastów kolorystycznych na elewacjach domku. Lepiej jednak pozostać przy skromniejszej kolorystyce.